پرونده هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران در حالی در مجامع بین‌المللی مطرح است که عبارت "پروتکل الحاقی" همواره از طرف مسئولان داخلی خارخی به کار برده می‌شود اما اینکه پروتکل الحاقی چیست و شامل چه مفادیست، موضوعی است که در این گزارش به بررسی آن پرداخته‌ایم.
به گزارش خبرنگار سیاسی
باشگاه خبرنگاران؛ پرونده هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران حدود 10 سال است که در محافل بین‌المللی مطرح و تاکنون فراز و فرودهای بسیاری را داشته است؛ در طول این سال‌ها بارها شاهد بودیم که علی‌رغم تاکید مسئولان ایران به صلح‌آمیز بودن روند هسته‌ای کشورمان باز هم سنگ‌اندازی‌های در این مسیر وجود داشته و دارد.
اما یکی از موضوعاتی که به کرات از زبان مسئولان داخلی و خارجی در ارتباط با پرونده هسته‌ای ایران شنیده شده، عبارت "پروتکل الحاقی" است.
"پروتکل الحاقی" چیست؟ایران در سال 1970 به صورت رسمی عضو «ان . پی . تی» شد، معاهده‌ای که بر اساس آن همه کشورها حق دست‌یابی به انرژی هسته‌ای داشته و دارند، "ان.پی.تی" مخفف نام انگلیسی "معاهده منع گسترش هسته‌ای" (Nuclear Non Proliferation Treaty) است.
معاهده ان.پی.تی در اول ژوئیه ۱۹۶۸ برای امضای کشورها آماده شد و در این تاریخ آمریکا و انگلیس و ۵۹ کشور دیگر آن را امضا کردند. این معاهده پس از آنکه آمریکا آن را در مجلس خود تصویب کرد در ۵ مارس ۱۹۷۰ به اجرا گذاشته شد.
کشورهای عضو این پیمان موظفند برای تعیین نحوه نظارت آژانس بر عملکرد خود توافقنامه دوجانبه‌ای با آژانس منعقد کنند، در سال ۱۹۹۷ کشورهای عضو ان.پی.تی برای تقویت هدف جلوگیری از اشاعه سلاح‌های هسته‌ای توافقنامه تازه‌ای را بنام "
پروتکل الحاقی" امضا کردند. این سند اختیارات آژانس را برای نظارت بر نحوه عملکرد کشورهای عضو نسبت به وضعیت قبل از آن بسیار افزایش می‌دهد.
